کد مطلب:36641 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:105
[صفحه 166] اگر در ابتدای عمر و در بادی رشد در او جرقه ی محبتی ایجاد نكنیم، بعید است كه این مهر بعدها در دل او بنشیند. اما متاسفانه در علم اصول- كه منطق استنتاج احكام فقهی است- همواره رابطه و نسبت خدا با انسان، نسبت مولا با برده است. تصور نكنید كه قائل بودن به این نسبت، در روح آدمی، در استنباط فقهی و در تدبیر امور اجتماعی تاثیر نمی گذارد. روشن است كه تصور خدایی كه مانند پرده داران جبارانه و خودخواهانه بر سر بردگان می ایستد و بهانه می گیرد تا عقوبت و شكنجه كند و به جهنم بفرستد، موجد هیچ رابطه ی عاطفی نخواهد بود. اما خدایی كه مهربان و محبوب است رحیم و رحمان است، بندگی كردنش ذوق دیگر دارد. نگویید غضب هم از شوون رحمت الهی است و در پیچیده در اوست. این حرف درستی است اما نتیجه نادرستی از آن گرفته می شود. اگر این است پس به جای بسم الله الرحمن الرحیم بگویید و بنویسید: بسم الله الغضبان الشدید. عارفان از این حیث خدمت بزرگی به جوامع دینی كرده اند. هر جا دیگران سركه ریخته اند آنان شكر پاشیده اند. امروز كسانی كه قدری طعم سكنجبین می چشند، وامدار آن شكرریزان اند.
ما در جامعه دینی حاجت داریم كه اخلاق را از سطح امر و نهی خشك بالاتر ببریم. چنان نكنیم كه فرزندانمان از دین و اخلاق فقط امر و نهی و دستور را بفهمند. اینها چیزهایی نیست كه اخلاق حقیقی از آن زاده شود. باید به فرزندان خود نسبت درست انسان و خدا را بیاموزیم.
صفحه 166.